AMBITNY POST

"AMBICJA. Czy to tylko samo dobro i napędzacz ludzkości ku rozwojowi własnemu i świata, czy jednak powód czegoś odwrotnego. A czego? Może ktoś zechce się wypowiedzieć?"

Wybrałam temat zaproponwany przez Sivkę, ale...wygląda na to, że nie wiem. Najzwyczajniej w świecie nie wiem. I na nie nie odpowiem.

To co tutaj zamieszę będzie zbiorem rozważań, wniosków, wewnętrznym dialogiem do którego i Was zapraszam.

Można by się zastanowić się nad trzema pułapkami świata ambicji, jakimi są: zazdrość, chciwość i niecierpliwość . Kto nie wpadnie w ich sieci, ten może wyda dobre owoce... jeśli będzie mieć w życiu odrobinę szczęścia.

Zazdrość - tkwiąca w ambitnej jednostce, dopadająca wciąż zakompleksionych, niepewnych siebie, nieprzekonanych o byciu najlepszym, choćby i byli. Z drugiej strony czająca się zazdrość ambitnych, zdolnych aczkolwiek nie tak genialnych współtowarzyszy, którzy dobrze wiedza, że sami tak daleko nie zajdą, ale przynajmniej podstawią nogę, żeby ktoś inny nie skorzystał.

Chciwość – zaślepiająca chciwość, wyłączająca nie tylko myślenie, ale i zasady wzajemnego poszanowania. Pożądanie pieniędzy, sławy, splendoru, władzy. Niestety może dopaść każdego.

Niecierpliwość i droga na skróty: dopada osoby z niesamowitym potencjałem, które czują nosem, że ich wielki sukces jest tuż tuż, ale trzeba poczekać na dobry moment, trzeba może jeszcze trochę popracować, skupić się na celu, a nie odcinać już w głowie kuponów od przyszłego sukcesu.

Przykład numer 1: Lillehammer 1994: Nancy Kerrigan and Tonya Harding.


źródło: internet

Tonya Harding. Absolutnie genialna – jak czytamy na wiki – w roku 1991:

Pierwsza kobieta która ukończyła potrójnego aksla w "programie krótkim";
Pierwsza kobieta któa wykonała dwa potrójne aksle w "zawodach indywidualnych";
Pierwsza w historii, która ukończyła wykonanie układu: potrójny aksel* a podwójnym tulupem*.

(*Nazwy spolczyłam, nie wiem czy dobrze, ale łyżwiarsto to się zazwyczaj ogląda, więc z grubsza wiadomo o co chodzi.)

Brzmi imponująco, prawda? Nie były to raczej sukcesy przypadkowe, a owoc ciężkiej pracy przez lata.

Tonya – ciężko trenująca, ambitna, impulsywna, mocno przeżywająca porażki, co widać było podczas relacji zawodów. Po roku 91’ nie idzie już tak łatwo, ale apetyt na olimpijskie złoto pozostaje.

Nancy – brązowa medalistka z Albertville, mistrzyni rodzimych zawodów 93’. Podobnie zdolna, ambitna, pracowita.

Czy Tonya po tylu latach ciężkiej pracy, wyrzeczeń, rosnących ambicji podkręcanych spektakularnymi sukcesami miała prawo myśleć, że złoty medal należy się jej? No miała. Czy czuła, że nie jest w takiej formie jak trzy lata wcześniej? No pewnie czuła, i czuła że w wyścigu po złoto Nancy wiedzie prym. Czy zazdrościła Nancy? Jestem przekonana, że tak.

Czy Tonya mogła odpuścić, jeśli nie teraz, to może za 4 lata? No mogła, ale poszła na skróty – wyeliminować „rywalkę” i zająć pierwsze miejsce. Kilka tygodni przed Olimpiadą pewien zbir uderza Kerrigan w kolano. Jak się później okazuje, za owym atakiem stoi Tonya i jej mąż. A gdzie sportowa zasada „Fair play” … No nie tędy droga…

Wstyd, lamet, wykluczenie z zawodów – tym dla Hardnig kończy się jej „ambicja”. Kerrigan – no cóż - jakkoliwek głupio to nie zabrzmi miała wielkiego pecha, padła ofiarą przerostu ambicji nad chwilowymi możliwościami Harding.


źródło: internet

Przykład numer 2: Salt Lake City 2002: Adam Małysz i Sven Hannawald

Podobną "wojnę ambicji" obserwowaliśmy podczas skoków Małysza i Hannawalda.


źródło: internet

Skromy i ciuchtki, opanowany Adam, który "chciał tylko dobrze skakać" -> nastawianie na czynność, chcę dobrze skakać, jeśli skoczę w Salt Lake City nalepiej, to w efekcie będzie złoto.

Sven Hannavald - absolutnie genialny, jedyny w historii zwycięzca wszystkich zawodów turnieju Czterech Skoczni, z wymalowanym na twarzy cieśnieniem na sukces, wiecznie obrażony na cały świat, jak sie później okazuje walczący z anoreksją i depresją. Nastawiony na sukces - na sukces przede wszystkim.

Co prawda nigdy nie posunął się do kroku na miarę Harving, ale kipącą zazdrość dało sie wyczuć przez odbiorniki telewizyjne. No i jaki finał tej historii? Gdzie dwóch się bije, tam trzeci korzysta, więc czarodziej Simmon "Harry Potter" Amman wyskoczył daleko jak Filip z Konopii, jak gumka z majtek i pooooszybował prosto po złoto ucierając nosa wszytskim. I dobrze. Jakby nasz Adam miał gdzieś poźniej w barze na mieście dostać od Svena z półobrotu łubuduuu "Oddawaj medal"!!! to lepiej, że go wygrał Simmon, o niego nikt zazdrosny nie był :).


źródło: internet

A symatyczny Noriaki Kasai nie był zazdrosny, ani nie miał cisnienia, chciwy też chyba nie jest, bo w reklamach kasiury nie bije, ma 44 lata i ciągle skacze, widocznie bardzo lubi. Jego cierpoliwość została nagrodzona i wieku 42 lat zdobył srebro w Soczi. Można, no można! I to jest dla mnie PRZEGOŚĆ. Zdrowoambitny!


źródło: internet

Tradycyjnie nie będę nikogo nominować do dalszej zabawy, za to zadam zadanie domowe :). Kto ma ochotę na ambitne kino, gdzie temat ambicji przewija się co sekundę, jest płacz, zazdrość, leje się krew ale nadal jest ambitnie, niech obejrzy "Whiplash".


źródło: internet


P.S. Wybaczcie, że nie zdązyłam odpowiedzieć na Wasze komentarze do poprzedniego posta, prace nad obecnym zajęły mi tyle czasu, że na odpowiedzi po prostu go brakło. Postaram się nadrobić to w weekend! :)